Mała powtórka z historii: w 2005r. Dave Grohl, były perkusista Nirvany oraz lider zespołu Foo Fighters wyznał w wywiadzie dla magazynu muzycznego „Mojo”: „Pracuję nad projektem, w którym ja gram na perkusji, Josh Homme śpiewa i gra na gitarze, a na basie John Paul Jones”. Cztery lata później, w sierpniu grupa zadebiutowała na scenie będąc niezapowiedzianym – i przez to przyjętym jeszcze bardziej entuzjastycznie – supportem Arctic Monkeys podczas ich koncertu w Londynie. Od tego czasu rozpoczęło się gorączkowe czekanie na album.
Istnieje teoria, według której tzw. supergrupy nie mogą nagrać dobrej płyty m.in. dlatego, że jest tam zbyt wielu wodzów w jednym plemienu. Przykład? Choćby Chickenfoot.. Jak ma się to do płyty Them Crooked Vultures? Nijak. Panowie nagrali godzinny album wypełniony świetnymi, rock’n’rollowymi piosenkami. Zero mizdrzenia się, żadnych ballad. Trudno w to uwierzyć, ale to, co słyszymy, to dokładne, perfekcyjnie wyważone skrzyżowanie tych trzech osobowości – wysoki wokal Homme’a i jego charakterystyczne partie gitar, melodyjny, roztańczony bas Jonesa i dudniąca perkusja Grohla.
Ta płyta nie ma słabych punktów. Każda kompozycja daje niesamowitego kopa, każda jest trochę inna, a jednak album jest spójny, spokojnie można tu mówić o narodzinach indywidualnego stylu formacji. Najmocniejsze punkty? „Elephants” z niesamowitym początkiem, zeppelinowskie „Scumbag” i roztańczone „Gunman”.
Oczywistym jest, że najwięcej tu Homme’a i z jego rodzimą formacją, Queens of the Stone Age będziemy mieć najwięcej skojarzeń. Nie do przecenienia jest wkład pozostałych muzyków. W czasach, gdy prawdziwe gitarowe granie znajduje się w impasie, otrzymujemy dawkę gniotącego, energetycznego, rozbujanego rock’n’rolla. Miejmy nadzieję, że ta płyta nie jest jednorazową przygodą muzyków i że doczekamy się następnych odsłon twórczości Them Crooked Vultures. Póki co cieszcie uszy i dajcie się porwać w podróż panom Homme’owi, Grohlowi i Jonesowi. Naprawdę warto!
Autor: Michał Stachura