FLORENCE + THE MACHINE „Ceremonials”

Przynajmniej do takich wniosków można dojść słuchając „Ceremonials”. Płyta ta absolutnie nie robi wrażenia, jakby była pisana pod presją przewyższenia swojej poprzedniczki. Muzyka jest tutaj lekka, swobodnie płynąca i cały czas tak samo czarująca jak na „Lungs”, ale jednocześnie jest od niej różna. Drugi krążek w dyskografii Florence + The Machine, jest albumem zdecydowanie mroczniejszym i bardziej niepokojącym od debiutu. Kawałki są tu także bardziej rozbudowane i stanowią większe wyzwanie dla słuchacza. Oczywiście są tu takie hity jak przebojowy „Shake It Out” (chyba najbardziej radosny fragment płyty obok „Lover To Lover”) czy „What The Water Gave Me” z pokładami rockowej niemal energii. One od razu zapadają w pamięć, ale większość kompozycji wymaga czasu by je przyswoić.

 

Gdy już jednak ten czas poświęcimy, nie będziemy chcieli na dłużej rozstawać się z tymi magicznymi dźwiękami. Jej muzyka ma w sobie wręcz szamańską energię, jaką kipią zwłaszcza „No Light, No Light” (fantastyczna rytmika), „Spectrum” (piękne harfopodobne dźwięki) czy „Heartlines” (kapitalne chórki). Te utwory naprawdę wciągają swoją tajemniczą aurą, podobnie jak z pozoru spokojny „Seven Devils”. Słuchając go jednak możemy poczuć bliskość tytułowych diabłów. Taką aurę buduje rzecz jasna głos liderki wciąż powalający mocą ekspresji i przebogate instrumentarium, które jest wykorzystane z niesamowitym smakiem i wyczuciem. Wiadomo, że nie sztuką jest wziąć tuzin instrumentów i kazać im wszystkim grać, a okiełznać ten chaos, co Florence znakomicie potrafi.

 

Właściwie to każdy kawałek na „Ceremonials” ma odrębny charakter i klimat, ale świetnie brzmią jako całość. Trzeba jeszcze dodać, że całość bardzo piękną i uduchowioną niemal jak gospel. Ale nie łudźcie się, że twórczość Florence znajdzie dla siebie miejsce w kościołach, bo jest to zdecydowanie gospel dla opętanych.