Odpowiedź brzmi: nie. Otatni album TV on the Radio jest dużo słabszy od poprzednika (rewelacyjne “Dear Science”), film, który do niego powstał, nie intryguje, a teledyski, powstałe po pocięciu owego filmu na kawałki, nie bawią. Już nawet zbyt wiele czasu minęło od śmierci basisty art rockowych chuliganów, żeby interesować się nimi z prostego, ludzkiego współczucia.
Czyżbyśmy dostali art rockowej hiperwitaminozy? Wszystko na to wskazuje. W okolicach wydania “Nine Types of Light” gorąco kibicowałem TV on the Radio, ta płyta zresztą w połowie (drugiej połowie) jest bardzo dobra. Ale po co, po co im koncertowa EP? Pięć piosenek to zdecydowanie zbyt mało, by wytworzyć jakikolwiek klimat, zresztą nie słyszymy tu w ogóle publiczności – materiał zamieszczony na “World Cafe Live” został zarejestrowany w studiach radia NPR.
Dosyć pytań, czas na odpowiedzi. Opcje są dwie: albo krążek zamykający beznadziejnie się sprzedał i trzeba napędzać koniunkturę, albo sprzedał się bardzo dobrze i zespół chce zarobić jeszcze więcekj. I choć bohaterom sceny niezależnej nie przystoi skok na kasę, ta druga opcja jest tą bardziej prawdopodobną. “Nine Types of Light” nieźle poradził sobie na listach sprzedaży, jest największym lub jednym z największych sukcesów komercyjnych grupy.
Na “World Cafe Live” znajdujemy, w zależności od wersji (MP3/CD), 4 lub 5 piosenek. Najprężniej jest promowana “Nine Types…”, ale zmieściła się też “Red Dress” z “Dear Science”. I… nic. Utwory są wykonane czysto, składnie, solidnie i oddają dokładnie to, co dzieje się na płytowych ich pierwowzorach. Pełen profesjonalizm, ale nic więcej.
Wnioski są następujące: nie kupujcie tej płyty. Jeśli macie “Nine Types of Light”, to na nic wam się nie przyda. Jeśli nie macie “Nine Types of Light”, też jej nie kupujcie. Zachowajcie pieniądze na nadchodzący album Jane’s Addiction, gdzie na basie zagra gitarzysta TV on the Radio, David Sitek. Będzie to dużo lepsza inwestycja.
Autor: Michał Stachura