Nazwa "adwent" pochodzi od łacińskiego słowa "adventus" oznaczającego przyjście, nadejście króla. Wierni przeżywają ten czas rozmyślając nie tylko o narodzinach Syna Bożego jako wcielenia człowieka, lecz także o powtórnym jego przyjściu w dniu Sądu Ostatecznego.
Polską tradycją adwentu jest msza święta wotywna, zwana roratami, odprawiana przed świtem. Jej początki sięgają czasów Bolesława Wstydliwego. Regionalnym zwyczajem istniejącym na Podlasiu i Mazowszu, do którego obecnie powraca się w niektórych wsiach, jest "otrąbywanie adwentu". Rano i wieczorem chłopcy lub mężczyźni grają na ligawkach, czyli drewnianych instrumentach, których używa się tylko podczas rorat.
W ostatnich latach w Polsce coraz bardziej popularny staje się adwentowy kalendarz, a także wieniec, oba przypominające o świętach Bożego Narodzenia. Kalendarz ma tylko 24 dni i kończy się przed świętami. Z kolei wieniec ma symboliczne znaczenie – igliwie oznacza świąteczną choinkę, a cztery świeczki, to kolejne tygodnie adwentu.
W Kościele podczas adwentu szaty liturgiczne mają kolor fioletowy, z wyjątkiem trzeciej niedzieli, nazwanej "Gaudete" od łacińskiego słowa "Radujcie się". Wtedy to kapłani mogą włożyć różowy ornat. Tego dnia w Rzymie papież błogosławi figurki Dzieciątka Jezus, które na Plac Świętego Piotra tradycyjnie przynoszą włoskie dzieci.
Przygotowanie do Bożego Narodzenia ma charakter duchowy i chodzi w nim o nawrócenie i odnowę moralną. W tym też celu Kościół prowadzi rekolekcje adwentowe, kończące się zazwyczaj spowiedzią.
Z mszą roratnią jest związany zwyczaj zapalania specjalnej świecy ozdobionej mirtem, nazywanej "roratką". Symbolizuje ona Maryję, która jako jutrzenka zapowiada przyjście pełnego światła – Chrystusa. Świece i lampiony używane w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie. Do zwyczajów adwentowych należy też specjalne błogosławieństwo świec i lampionów.
W historii adwent miał różne znaczenia: w Cesarstwie Rzymskim były to pierwsze oficjalne odwiedziny dygnitarza po objęciu władzy, w religiach pogańskich natomiast, adwent oznaczał powrót bóstwa do świątyni. We wczesnym chrześcijaństwie tego terminu używano w znaczeniu podwójnego przyjścia Chrystusa: jako człowieka, syna Maryi oraz jako sędziego w chwale, na końcu świata.
Autor: Paweł Hekman / IAR